احیای شب قدر به عبادت، سنتی است که در زمان رسول اکرم (صلی الله علیه و  اله) نیز بوده و چه بسا دشمنان خدا؛ شمرها و عمر ابن سعدها هم شب های قدر را به عبادت به سحر رسانده باشند!

اما چه فایده ای از این نوع احیا و عبادت اگر بی مغز باشد؟!

چه فایده اگر احیا بگیری و هنوز پیکر بی جان پیامبرت را دفن نکرده، به وصیتش پشت کنی، با اهل سقیفه هم داستان شوی و زمام را به دست نااهلان و نامحرمان بسپاری؟!

چه حاصل اگر شب قدر را به عبادت سر کنی و از حقیقت شب قدر؛ فاطمه (سلام الله علیها) در کوچه دفاعی نکنی؟!

چه فایده اگر شب زنده دار باشی و ولی زمانت را تنها گذاری؟!

چه فایده که شب قدر را بزرگ بداری و به امام و مکتب امام خود پشت کنی؟!

اصلاً مگر نه این که ابن ملجم، شب بیست و یکم ماه رمضان را به خاطر فضیلتش برای قتل امیرالمؤمنین انتخاب کرد؟!

چه طرفی می بری از قرآن به سر اگر ورق پاره های عمر و عاص را بر قرآن ناطق ترجیح دهی؟!

چه سود اگر اهل رمضان باشی و به معاویه رأی دهی تا در بزنگاه صفین، تیغ بر گلوی علی (علیه السلام) رود و مکر عمر و عاص کارگر افتد؟!

چه فایده که نام شیعه بر تو باشد و امام تو را بی نماز بدانند؟!

چه حاصل از شیعه بودنت اگر همین بی تفاوتی ات و کم غیرتی ات در دفاع از حریم ولایت، فرق ولایت را در محراب بشکافد؟!

چه سود از عبادتت اگر به تطمیعی، تهدیدی یا نیرنگی به اردوگاه دشمن بپیوندی و به امام تو جام زهر بنوشانند؟!

چه حاصل از مسلمانی ات اگر پیشانی ات پینه بندد و سیاهی لشکر ابن زیاد و یزید شوی تا حسین (علیه السلام) و یاران اندکش به قتلگاه روند و اهل و عیالش به اسارت؟!

چه سود که قرآن بر سر گیری و جهالتت، سر قرآن را بر سر نیزه فرستد؟!

چه سود از اسلامت که مسلمان باشی و قدمی برای دینت برنداری؟! به جان، آبرو و حتی مال!

چه فایده که شیعه ی امام زمانت باشی و به زمینه سازی ظهورش کوششی برای رسیدن پرچم انقلاب و نظام اسلامی به دستش نکنی؟!

راستی! مسلمانی مان چه کم دارد؟!

حسن صیاد